Feliz día e bo inicio de semana. É tempo de estreas, pois estamos a piques de entrar na primavera. Tamén vai tocando a súa fin o primeiro trimestre do ano e case parece mentira o longo que foi xaneiro e o perto que está a Semana Santa.No meu caso implicará volver uns días a casa, aínda que esta anda algo revolta, pero ao final o importante é a xente e a contorna. Levo máis dun mes desexando ver o Atlántico e ir a algunha praia.Será raro pasar pola rúa Madalena e saber que xa non vive ninguén no número 29. Cústame entender como as ausencias non son silenciosas, senón que máis ben meten voces e sei ben que sentirei gargalladas, queixas e berros dende o exterior da galería. Meu avó era unha personaxe única e especial, non sempre no mellor dos sentidos. Pero por natural que sexa a morte dun maior, era unha personaxe omnipresente que deixa a unha familia orfa.Alá onde estea, agardo que atope a paz despois de tantos desencontros. Aquí deixa a unha octoxenaria namorada, e non calquera fai iso.Avoa segue preguntando por "mi pirujón" e chora un pouco cada día, aínda que o leva facendo dende que a recordo, e creo que pasará tempo ata que entenda que desta vez Alfredo non volve.* * *E lonxe de Ferrol vai todo máis rápido. Eu estou case certa de que o da grande cidade non é o meu ritmo. Teño esta conversa con amigas e ningunha que leve máis de cinco anos nunha cidade grande ten pensado pasar moito máis do que os "anos de xuventude". É tremendo este fenómeno, á vez alégrame porque cada vez me imaxino máis noutro tipo de escenarios de menor tamaño.Asegúroche que hai días que semella que ata o vento ten présa. E supoño que son fases, pero teño as mañás, as tardes e as veces as noites cheas de cousas. Antes podíame pasar, por desorganización ou polo que fose. Pero cada vez que me deito imaxino enfermidades e dores que descoñezo se son ou non reais, tamén me sinto sucia e me ducho mañá e noite e tamén canso enseguida.Rematando o primeiro trimestre do ano a xente comeza a preguntarme por plans para o futuro a curto ou medio prazo e non podo evitar rexeitar, sen pensalo moito sequera, a idea de quedar aquí. Outro galo cantaría ao mellor nun lugar máis pequeno de por aquí, nunca o saberei. Son moi fiel á miña intuición e manteño a impresión do primeiro día: tería que pasar algo moi bo para que mudase de opinión.Doume conta de que non me gusta que as persoas do meu arredor me condicionen os horarios e os tempos, pero a soidade por momentos é adictiva e quero loitar contra ela. Quero sentirme ben para a xente do meu arredor, pero cando non o estou alónxome.En fin, que sobre a présa, as cousas rápidas e tamén de produtos culturais máis ben lentos (por contrastar) quería falar hoxe. O tema da newsletter, como indica o título, é o flash fiction, que coñecín indagando por Internet e descubrín que levaba moito tempo conmigo. Verás que contigo tamén.
Flash fiction ou Número #6
Flash fiction ou Número #6
Flash fiction ou Número #6
Feliz día e bo inicio de semana. É tempo de estreas, pois estamos a piques de entrar na primavera. Tamén vai tocando a súa fin o primeiro trimestre do ano e case parece mentira o longo que foi xaneiro e o perto que está a Semana Santa.No meu caso implicará volver uns días a casa, aínda que esta anda algo revolta, pero ao final o importante é a xente e a contorna. Levo máis dun mes desexando ver o Atlántico e ir a algunha praia.Será raro pasar pola rúa Madalena e saber que xa non vive ninguén no número 29. Cústame entender como as ausencias non son silenciosas, senón que máis ben meten voces e sei ben que sentirei gargalladas, queixas e berros dende o exterior da galería. Meu avó era unha personaxe única e especial, non sempre no mellor dos sentidos. Pero por natural que sexa a morte dun maior, era unha personaxe omnipresente que deixa a unha familia orfa.Alá onde estea, agardo que atope a paz despois de tantos desencontros. Aquí deixa a unha octoxenaria namorada, e non calquera fai iso.Avoa segue preguntando por "mi pirujón" e chora un pouco cada día, aínda que o leva facendo dende que a recordo, e creo que pasará tempo ata que entenda que desta vez Alfredo non volve.* * *E lonxe de Ferrol vai todo máis rápido. Eu estou case certa de que o da grande cidade non é o meu ritmo. Teño esta conversa con amigas e ningunha que leve máis de cinco anos nunha cidade grande ten pensado pasar moito máis do que os "anos de xuventude". É tremendo este fenómeno, á vez alégrame porque cada vez me imaxino máis noutro tipo de escenarios de menor tamaño.Asegúroche que hai días que semella que ata o vento ten présa. E supoño que son fases, pero teño as mañás, as tardes e as veces as noites cheas de cousas. Antes podíame pasar, por desorganización ou polo que fose. Pero cada vez que me deito imaxino enfermidades e dores que descoñezo se son ou non reais, tamén me sinto sucia e me ducho mañá e noite e tamén canso enseguida.Rematando o primeiro trimestre do ano a xente comeza a preguntarme por plans para o futuro a curto ou medio prazo e non podo evitar rexeitar, sen pensalo moito sequera, a idea de quedar aquí. Outro galo cantaría ao mellor nun lugar máis pequeno de por aquí, nunca o saberei. Son moi fiel á miña intuición e manteño a impresión do primeiro día: tería que pasar algo moi bo para que mudase de opinión.Doume conta de que non me gusta que as persoas do meu arredor me condicionen os horarios e os tempos, pero a soidade por momentos é adictiva e quero loitar contra ela. Quero sentirme ben para a xente do meu arredor, pero cando non o estou alónxome.En fin, que sobre a présa, as cousas rápidas e tamén de produtos culturais máis ben lentos (por contrastar) quería falar hoxe. O tema da newsletter, como indica o título, é o flash fiction, que coñecín indagando por Internet e descubrín que levaba moito tempo conmigo. Verás que contigo tamén.